عکس گرفتن

[vc_row][vc_column][vc_column_text]عکس گرفتن به عنوان یک عمل لذت بخش گاهی انقدر ما را مبهوت میکند که فراموش میکنیم چرا عکس میگیریم. در لحظه عکس گرفتن به مخاطب مان فکر میکنیم، به انچه میخواهد دیده شود، انچه دیگران درباره اش میگویند. و آنگاه است که فراموش میکنیم برای چه دوربین را به دست گرفته ایم. قرار ما این بوده که طبیعتی زیبا را ثبت کنیم؟ شخصی را به گونه ای دیکر تصویر کنیم؟ اشیا و عمارت ها را نشان دهیم؟ یا شاید بگوییم ما عکاس خوبی هستیم؟
عکس گرفتن به عنوان یک هنر، به تنهایی چیزی به ما یا به جهان پیرامون مان اضافه نمیکند. انچه نیاز است هدف است. مقصد است.
در این روزها که هر شخصی یک دوربین عکاسی و یا گوشی موبایل با دوربین خوب دارد، این روزها که در بالای صفحه اجتماعی هر شخصی کلمه عکاس ثبت شده است، دیگر چیزی به عنوان هنر معنا ندارد. زیبایی جای آن را گرفته است. زیبایی جای مفهوم را گرفته است. شاید در گفتگوی عام تصویر زیبایی با نور پردازی زیبا ما را شگفت زده کند و آن را هنر بنامیم. اما این به معنای واقعی کلمه هنر نیست. یک بیان عامیانه است. یک احساس خام. بی دلیل و ناشیانه.
عکاس گاهی تاریخ را تغییر میدهد ، افشا میکند ، ناشناخته ها را به ثبت می رساند ، تاثیرگذار است ، ناجی لحظات مهم است ، و ….
عکس میتواند ابزاری برای آفریدن باشد‌. شاید دیگر ثبت یک غروب زیبا فقط یک ثبت است. یک پرتره به اندازه پرتره بودنش ارزشمند است. اما وقتی از هنر صحبت میکنیم چیز دیگری باشد. انتخاب هوشمندانه ، نگاه ظریف، خلاقیت در اجرا، و ارائه به موقع است. انوقت دیگر عکس خبری یا چیدمان یا عکس طبیعت و هر سبک یا ژانر یا نوع دیگری ، فرقی نداشته باشند. انوقت تاثیرگذاری آن و مفهوم ان تعیین کننده باشد.
حمید مهدوی
۳۰ مهر ۱۳۹۹[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column width=”3/4″][vc_column_text]حمید مهدوی . متولد ۱۳۶۲ تهران‌ . فوق دیپلم مکانیک ساخت و تولید از دانشگاه فنی انقلاب اسلامی. شروع فعالیت عکاسی از سال ۱۳۸۵. برگزاری چندین نمایشگاه انفرادی و گروهی. کیوریتور و مجری نمایشگاه های تخصصی عکس در حوزه تئاتر. عکاس و فیلم بردار تئاتر.[/vc_column_text][/vc_column][vc_column width=”1/4″][us_image image=”9201″ size=”full” align=”center” style=”outlined”][/vc_column][/vc_row]